دلایل ناکامی تیمی که ابتدای فصل مدعی جدی قهرمانی لیگ برتر انگلیس بود، بسیار زیاد و فنی است.
نقطه عطف و نزول چلسی همیشه مقابل آرسنال رقم خورده . کافی است فصل قهرمانی تیم با کونته را به یاد بیاورید.
تاکتسین ایتالیایی در پایان نیمه اول بازی رفت لیگ با آرسنال از دفاع 4 نفره دست کشید و به سیستم 3 دفاعی محبوبش در یوونتوس روی آورد. نتیجه؟ 13 برد متوالی و قهرمانی قاطعانه در پایان فصل! چلسی ساری در بازی رفت این فصل مقابل تاتنهام، از تاکتیک موسوم به «ساری‌بال» رسما رونمایی کرد؛ تاکتیکی مبتنی بر حضور یک بازیکن جنگنده جلوی 4 مدافع.
بازی برگشت با آرسنال اما نماد ناکارآمدی این سیستم بود. نه اینکه «ساری‌بال» جواب نداده باشد.
نه! مشکل اینجاست که چلسی مدام بازیکن می‌خرد و می‌فروشد و عدم ثبات مانع نهادینه شدن تاکتیک‌های یک مربی می‌شود؛ مثلا کانته تا می‌خواهد در نقشش به عنوان هافبک جلوی مدافعان آشنا شود، بازیکن جدیدی در یک پست دیگر خریده می‌شود و تفکرات مربی و بازیکنان توامان بهم می‌ریزد. تیم لندنی چند هافبک خوب دارد اما نه هافبکی که مورد نظر ساری باشد.
کانته در پست خودش خوب است، با این حال در چنین جایگاهی نمی‌تواند تمام توانایی‌های خودش را نشان دهد. در کنار بازیکن موثر دیگری به نام جورجینیو، افرادی بازی می‌کنند که در پست اصلی خودشان نیستند.
علاوه بر کانته، داوید لوئیس، آسپلیکوئتا و آلونسو در سیستم ۳ دفاعی، قابلیت بیش‌تری دارند. پس سردرگمی مربی در استفاده از دارایی‌هایش، تیم را به سمت سقوط سوق داده است.
حضور احتمالی ایگواین ضعیف در این فصل و نا آشنا با مختصات لیگ برتر انگلیس هم احتمالا دردی از دردهای چلسی دوا نخواهد کرد. سیستم نقل و انتقالاتی که بازیکنانی نامربوط با تفکرات مربیانش را به خدمت می‌گیرد، احتمالا بزرگترین دلیل مشکلات چند وقت اخیر چلسی است.
1977.
